1

Onderwerp: Artikel: 'Bespreekbaar maken van zelfbeschadiging" (LSZ)

Hallo allemaal,

Wij zijn bij de LSZ bezig met een serie nieuwe artikelen. Zowel voor lotgenoten als voor familie en naasten.
Eén van de artikelen die we graag willen ontwikkelen is “Bespreekbaar maken van zelfbeschadiging voor familie en naasten”.

Daarom willen we jullie vragen om mee te denken over wat daar zeker in moet komen te staan. Als je nagaat wat jouw ervaringen zijn met het bespreken van je zelfbeschadiging met een familielid of een vriendin, welke zaken komen dan vooral naar voren? Welke dingen vond je fijn, of juist niet?

Waar we vooral naar op zoek zijn is tips die juist wel helpend zijn. Zodat we kunnen zorgen dat familie en naasten beter gaan begrijpen hoe lastig het soms kan zijn om hierover te praten en ook waar ze op kunnen letten bij het bespreken.

Hartelijk dank voor jullie medewerking!

Groetjes namens de LSZ,
Jaella

"I have come to believe that caring for myself is not self indulgent. Caring for myself is an act of survival." ~ Audre Lorde"

2

Re: Artikel: 'Bespreekbaar maken van zelfbeschadiging" (LSZ)

Nou in mijn situatie is het zo dat mijn ouders niet reageerden op het feit dat ik mezelf beschadigde en dat toen ze het wisten er nooit op terug gekomen zijn. Dat was niet de reactie die ik destijds hoopte.

3

Re: Artikel: 'Bespreekbaar maken van zelfbeschadiging" (LSZ)

Dat lijkt me heel verdrietig en vervelend voor je, Rosa!
Zijn er dingen die jou of jouw ouders destijds wel hadden kunnen helpen om het bespreekbaar te kunnen maken, naar jouw idee?

"I have come to believe that caring for myself is not self indulgent. Caring for myself is an act of survival." ~ Audre Lorde"

4

Re: Artikel: 'Bespreekbaar maken van zelfbeschadiging" (LSZ)

Wat ik bij een begeleidster heel fijn vond, was dat ze gewoon eerlijk toegaf dat ze het niet begreep, maar het wel probeerde te begrijpen. Ze stelde veel oprecht geinteresseerde vragen en als ik er geen antwoord op wilde/kon geven, dan was dat ook oké.

Wat ouders betreft zou hetzelfde goed zijn denk ik. Durf er vragen over te stellen.
In mijn geval is het ook zo dat er gewoon niet over wordt gepraat. En ik denk dat het juist goed is als dit wel kan. Hoe moeilijk ook, dat ouders proberen om zonder oordelen te vragen en te luisteren. En wat ik belangrijk vind, is dat je als ouder niet boos en beschuldigend reageert, maar juist je kwetsbare kant laat zien. Want die reactie van boosheid, komt 9 van de 10 keer vanuit verdriet, machteloosheid en angst. Dus probeer juist daar open over te zijn.

Wat ook nog goed kan werken, is humor. Juist om iets wat toch een pittig onderwerp is, samen te kunnen lachen. Ik snap dat deze niet voor iedereen is weggelegd, zeker niet als de situatie nog heel nieuw en gevoelig ligt.
Maar bijvoorbeeld toen ik voor het eerst weer met korte mouwen naar het strand ging in de zomer, was het heel fijn dat ik die spanning wat kon verlichten door met een vriendin en haar moeder samen flauwe grappen te kunnen maken.

Nou, meer krijg ik er even niet uit. Hopelijk hebben jullie hier iets aan :)

5

Re: Artikel: 'Bespreekbaar maken van zelfbeschadiging" (LSZ)

Nou dat weet ik niet zo goed. Ik had natuurlijk wel een verstoorde relatie met ze.
Maar het was bijvoorbeeld fijn geweest als mijn therapeut me hierin had kunnen ondersteunen, maar mijn ouders stonden ook niet echt open voor dingen als systeemtherapie.

6

Re: Artikel: 'Bespreekbaar maken van zelfbeschadiging" (LSZ)

Mijn moeder kwam er achter op een moment dat ik er nog niet aan toe was om het met haar te delen, uit angst voor haar reactie.
Die angst bleek ongegrond want ze ging er heel chill mee om:
niet dwingen om verwondingen te zien maar veel vragen stellen, soms lastige vragen maar zonder oordeel oid.
In een later stadium maakte ze soms een opmerking als 'hé, het gaat beter he?' of 'volgens mij gaat het niet zo lekker, wil je er wat over kwijt?'.
Natuurlijk uitte ze haar zorgen ook heus wel eens, maar niet zo van 'weet je wel wat je ons aandoet?!', eerder een 'wat jammer dat je dit nodig hebt, dat je er niet over kan praten met mij/ons, doe je wel voorzichtig?'.
Het werd zeg maar bespreekbaar gemaakt zonder dat de nadruk er heel erg op gelegd werd en er werden af en toe gewoon grapjes gemaakt (en nu nog).

Pfff, merk dat ik het niet heel goed onder woorden kan brengen maar bovenstaande dekt de lading van wat ik probeer te omschrijven wel aardig.

7

Re: Artikel: 'Bespreekbaar maken van zelfbeschadiging" (LSZ)

Mijn ouders zijn via een hulpverlener op school erachter gekomen dat ik mijzelf beschadigde. De schaamte die ik voelde was heel groot. Het is al lang geleden dus hier weet ik niet veel meer over te schrijven..

Wat mij wel erg is bijgebleven is dat als mijn ouders begonnen over het zelfbeschadigen dat er altijd grote wanhoop en boosheid naar boven kwam bij hun: Waarom doe je dat jezelf aan? Waarom stop je niet gewoon? Maar die wanhoop voelde ik ook, want ik kón er niet "gewoon" mee stoppen. Mijn ouders zijn gelukkig ook geholpen door een hulpverlener over hoe zij hier mee om moeten gaan en ik moet toegeven: Dat heeft echt heel goed geholpen. Hun is toen uitgelegd waarom ik zoiets doe op een rationele manier (wat ik toen niet zelf kon verwoorden). De sfeer sloeg om en het proberen te stoppen van het zelfbeschadigen ging over in het praten over zelfbeschadigen en over mijn gevoelens. Dit gaf veel meer rust. Ik snap dat hun wilde dat ik er zo snel mogelijk mee stopte maar zo werkte dat voor mij toen niet.

8

Re: Artikel: 'Bespreekbaar maken van zelfbeschadiging" (LSZ)

Ik zou het fijn gevonden hebben als ze zouden laten weten wat het emotioneel met hun deed, me zouden vragen hoe het met me ging, en de hulp die ik wilde en vroeg zouden goedkeuren.

Dit is allemaal niet gebeurd, maar had ik dus fijn gevonden als ze het gedaan zouden hebben.

Wat ik erg vervelend vond was dat ze me gingen controleren. Dit als in; vragen wat ik ging doen als ik bv op stond. Ook al ging ik bv even plassen, of wat dan ook. Hierdoor ging ik erover liegen

9

Re: Artikel: 'Bespreekbaar maken van zelfbeschadiging" (LSZ)

Toen wij het vermoeden kregen dat onze dochter haarzelf beschadigde hebben we allereerst op internet gezocht naar de manier waarop we haar het beste konden helpen. De adviezen waren duidelijk: praat er zonder oordeel met haar over; wordt niet boos en verbiedt het niet. Het was ook duidelijk dat zelfbeschadiging een symptoom is van onderliggende psychische problemen. Onze dochter ontkende in eerste instantie dat ze haarzelf beschadigde en dat hebben we gerespecteerd in de hoop dat ze het alsnog aan ons of aan anderen zou vertellen. We hebben in die tijd regelmatig aangegeven dat ze met alles bij ons terecht kon; dat ze haar nergens voor hoefde te schamen, hoe gek ze het zelf misschien ook vond. Op deze manier hebben we geprobeerd haar te helpen om haar problemen met ons bespreekbaar te maken. Dat is gelukkig gelukt. Uiteindelijk heeft ze het ons verteld en wilde ze graag hulp om het zelfbeschadigen te stoppen.

De eerste stap was dan ook om een psycholoog inschakelen. De meesten van jullie weten vast wel hoe lastig het is om goede professionele hulp te krijgen. Na vijf verschillende psychologen vonden we eindelijk een instelling waar onze dochter op haar plek was. Als ouders hadden we bij elke psycholoog aangegeven dat we als gezin ook een vorm van therapie wilden, omdat we als ouders misschien -onbewust en onbedoeld- de oorzaak of een onderdeel van haar problemen waren. Dat werd door de vijf psychologen pertinent geweigerd, maar bij de laatste instelling was dat gelukkig onderdeel van de behandeling van onze dochter. We zijn nu ruim een jaar als gezin in systeemtherapie en dat is bijzonder waardevol. We bleken gelukkig niet de oorzaak van haar problemen te zijn maar we hebben achteraf beschouwd bepaalde situaties niet altijd even goed doorzien en/of aangepakt. De systeemtherapie is een goede vorm om problemen op een constructieve manier te bespreken en aan te pakken.

Als je iets bespreekbaar wilt maken is het belangrijk dat je de gevoelens van de ander accepteert. In het begin, als onze dochter over haar depressieve gevoelens sprak, antwoordden we haar dat dat helemaal niet nodig was: de zon scheen immers, ze had veel vrienden, ze zag er leuk uit enzovoort. En als ze bang was legden we uit dat dat nergens voor nodig was en dat ze gewoon aan wat leuks moest denken. We probeerden haar direct op te beuren en daarmee gingen we volledig voorbij aan haar gevoelens van dat moment. Daar was ze natuurlijk helemaal niet mee geholpen. Sinds we haar gevoelens zonder oordeel accepteren –hoe verdrietig of beangstigend deze ook zijn- is ze veel opener geworden over haar zorgen en gedachten en kunnen we haar veel beter helpen.

Wat ook geholpen heeft om de zelfbeschadiging bespreekbaar te maken is dat we onze dochter daarin alle ruimte hebben gegeven. We hebben het nooit veroordeeld, afgekeurd of verboden. Als we merkten dat het niet goed met haar ging probeerden we haar uit die sfeer te halen door afleiding te bieden (wandelen, praten, TV-kijken etc.). Als dat niet hielp -en dat was vaak zo- lieten we haar gewoon haar gang gaan. Terwijl onze dochter dan op haar kamer aan het snijden was gingen wij rustig door met onze bezigheden. Na verloop van tijd ging een van ons dan naar haar toe om haar te knuffelen en te troosten, om de wonden te verzorgen (eventueel naar de hap of seh) en om te praten als zij daar behoefte aan had. Dit gebeurde zo'n twee jaar lang vrijwel dagelijks. Nu snijdt ze bijna niet meer. Toevallig vanmorgen nog een klein wondje, maar de laatste keer was zeker weken geleden en de keer daarvoor ook. Dankzij de therapieën -ze is aan het tweede jaar bij de instelling begonnen- zijn de onderliggende psychische problemen duidelijk geworden en leert ze daar op een gezondere manier mee omgaan. Ze is er nog niet, maar ze heeft enorme stappen gezet.

Dat brengt me op het allerbelangrijkste om de zelfbeschadiging bespreekbaar te maken. Wij hadden het niet bespreekbaar kunnen maken als onze dochter het niet bespreekbaar had willen maken. Het moet van twee kanten komen. Onze dochter heeft het aangedurfd om ondanks al haar schaamte, ondanks haar angst voor de reacties, om ondanks alles waar ze bang voor was tóch de stap te zetten om ons in te lichten, de stap gezet om haar te laten helpen.

Tot zover mijn vijf bespreekbaar-maken-tips. Mijn handleiding voor het bespreekbaar maken van zelfbeschadiging (en tal van andere zaken) is het gedicht 'Luisteren' van Leo Buscaglia (1924 - 1998). Dat heb ik eerder al eens gedeeld: http://www.stichtingzelfbeschadiging.nl … 3/#p590873

Laatst kwam ik de complete Engelse versie tegen en die wil ik jullie niet onthouden:

Please Listen

When I ask you to listen to me
and you start giving me advice,
you have not done what I asked.

When I ask you to listen to me
and you begin to tell me why
I shouldn’t feel that way,
you are trampling on my feelings.

When I ask you to listen to me
and you feel you have to do something
to solve my problem,
you have failed me,
strange as that may seem.

Listen! All I ask is that you listen.
Don’t talk or do – just hear me.

Advice is cheap; 20 cents will get
you both Dear Abby and Billy Graham
in the same newspaper.
And I can do for myself; I am not helpless.
Maybe discouraged and faltering,
but not helpless.

When you do something for me that I can
and need to do for myself,
you contribute to my fear and
inadequacy.

But when you accept as a simple fact
that I feel what I feel,
no matter how irrational,
then I can stop trying to convince
you and get about this business
of understanding what’s behind
this irrational feeling.

And when that’s clear, the answers are
obvious and I don’t need advice.
Irrational feelings make sense when
we understand what’s behind them.

Perhaps that’s why prayer works, sometimes,
for some people – because God is mute,
and he doesn’t give advice or try
to fix things.
God just listens and lets you work
it out for yourself.

So please listen, and just hear me.
And if you want to talk, wait a minute
for your turn – and I will listen to you.

10

Re: Artikel: 'Bespreekbaar maken van zelfbeschadiging" (LSZ)

Ik ben er nog maar net achter dat mijn dochter van 14 zich snijd, heb geen idee wat nu te doen en voel me erg mislukt als ouder. Weet ook niet precies de oorzaak dat kinderen zichzelf snijden, hoop hier meer antwoorden te krijgen.

11

Re: Artikel: 'Bespreekbaar maken van zelfbeschadiging" (LSZ)

Bold,

De regel op dit forum is dat je op https://forum.zelfbeschadiging.nl/forum/12/wie-ben-je/ de vragen beantwoordt die hier gegeven zijn: https://forum.zelfbeschadiging.nl/topic … e-je-voor/

Als het goed is, krijg je dan toegang tot het bondgenotenforum. In dat forum kunnen ouders/verzorgers/naasten van iemand die zichzelf beschadigt met elkaar communiceren.

Alvast één ding: dat je dochter haarzelf snijdt, betekent niet dat je als ouder mislukt bent. Het feit dat je hier om hulp zoekt, geeft voor mij al aan dat je het beste met je dochter voor hebt.

Groet,
Meerkoet

12

Re: Artikel: 'Bespreekbaar maken van zelfbeschadiging" (LSZ)

Wat ik persoonlijk heel naar vind is als het eerste is wat mensen zeggen 'laat eens zien!'. ik zou veel liever hebben dat mensen zouden vragen waarom ik het doe, dan kan ik het proberen uit te leggen. maar veel mensen haken af als ze het niet mogen zien.

13

Re: Artikel: 'Bespreekbaar maken van zelfbeschadiging" (LSZ)

Begrip en acceptatie waarom ik mezelf beschadig. Dit betekent niet dat ze het ook goedkeuren, maar de situatie nemen zoals het is en vooral het bespreekbaar houden.

14

Re: Artikel: 'Bespreekbaar maken van zelfbeschadiging" (LSZ)

Ik voel me vernederd als ze vol sensatie vragen: 'laat eens zien' of 'Vertel hoe doe je dat dan?'. Dat voelt alsof ik moet bewijzen dat ik het doe. Ik wil geloofd worden op mijn woord en horen dat je het naar vind dat ik het nodig heb.
Het is dubbel want ik merk wel veel, juist bij degene die dichtbij staan en ook begrip hebben, dat ze op zoek zijn naar details. Misschien in de hoop het dan beter te kunnen begrijpen?

Een vriendin zei laatst: 'Ik snap er geen drol van dat je het doet, kan me er niets bij voorstellen. Maar Mariek, ik weet dat je het niet voor de katsekut doet dus geef aan als het dreigt mis te gaan of als het mis is gegaan. Blijkbaar heb je het(AM) dan nodig, maar eigenlijk heb je dan iemand nodig en die iemand wil ik voor je zijn. '

Haar openheid over het feit dat ze er echt niets van begreep en tegelijkertijd de erkenning voor het feit dat het blijkbaar nodig was deed mij goed. Ik voelde me serieus genomen door haar en dat nodigt ook daadwerkelijk uit tot meer hulp vragen in mijn geval.

15

Re: Artikel: 'Bespreekbaar maken van zelfbeschadiging" (LSZ)

@meerkoet ik vind dat je het mooi hebt omschreven

ik zelf heb vaak heel veel onbegrip en boosheid mee gemaakt
over dit onderwerp en ook de reactie stel je niet aan vaak te horen gekregen
bij mij thuis op begeleid wonen reageren ze boos en verbieden ze het
en zegen ze als je het een maand niet am dan krijg je iets leuks
en controleren ze het wekelijks en als het weer mis is gegaan worden ze boos
maar ze bieden ook niet echt hand vaten waar je je aan kan vast houden als het
dreigt mis te gaan


mijn advies is
als je iemand kent in je omgeving die aan zelfbeschadiging doet
1 praat er over
2 verbied het niet wand dan word het alleen maar erger
3 probeer te helpen en vraag wat die persoon het fijnste vind en hoe hij/zij wil
hoe je er mee om gaat
4 reageer begrip vol
5 en als je vragen hebt vraag het en zeg er bij alleen als je ze wild beantwoorden
wand soms is het moeilijk om er een antwoord op te geven
6 en als ze hulp willen of het is mis gegaan dat ze gewoon naar je toe kunnen gaan

Houdt de wet van drie in ere,
driemaal zullen jouw daden wederkeren.
Leer deze Wet en leer hem goed,
dat wat je zaait, je ook oogsten moet.

16

Re: Artikel: 'Bespreekbaar maken van zelfbeschadiging" (LSZ)

Beste Jace,

Het spijt me om te lezen hoe je begeleiders hierop reageren. Je geeft zelf een aantal heel goede adviezen over het omgaan met iemand die zichzelf beschadigt. Heb je die adviezen ook met je begeleiders gedeeld? Anders wijs je ze eens op de website van de stichting zelfbeschadiging, bijvoorbeeld naar deze pagina: https://zelfbeschadiging.nl/wp-content/ … diging.pdf

Groet,
Meerkoet

17

Re: Artikel: 'Bespreekbaar maken van zelfbeschadiging" (LSZ)

nee dat is te lastig
en ze denken dat ik gestopt ben maar
dat is niet zoo jammer genoeg

Houdt de wet van drie in ere,
driemaal zullen jouw daden wederkeren.
Leer deze Wet en leer hem goed,
dat wat je zaait, je ook oogsten moet.