"Door mezelf te snijden voelde ik tenminste iets"

Raneesha De Silva (24) is masterstudent Forensische Psychologie. Een tattoo van een oneindigheidssymbool en een puntkomma bedekt enkele littekens op de binnenkant van haar linkerpols.

Ze begon zichzelf in haar pols te snijden toen ze vijftien was. “De meeste mensen denken dat dit soort zelfbeschadiging voortkomt uit psychische aandoeningen, depressie of stress, bij mij niet. Ik weet eigenlijk niet zeker waarom ik mezelf sneed, maar ik denk door hoe ik ben opgegroeid.”

“Ik ben opgegroeid tijdens de burgeroorlog in Sri Lanka. Alleen over straat gaan was erg onveilig, vooral voor vrouwen. Deze situatie versterkte de bestaande beperkingen voor vrouwen in onze conservatieve maatschappij. Heel frustrerend. Deze ontevredenheid overheerste al mijn andere emoties. Ik was emotioneel volledig verdoofd, zoals een zombie. Door mezelf te snijden voelde ik tenminste iets. Ik probeerde het, begon het lekker te vinden en het werd een soort verslaving. In 2014 ben ik ermee gestopt, toen ik me realiseerde dat ik geen plek meer had op mijn pols. Een duidelijk signaal dat het uit de hand liep. Daarnaast raakte ik gewend aan de pijn, het lekkere gevoel ging er vanaf. Soms denk ik er nog wel eens aan, maar ik heb het onder controle.”

“Mijn tattoo helpt me daarbij.” Ze legt haar linkerpols op tafel. “Het is een eenvoudig ontwerp, maar heel betekenisvol. Ik ben boeddhist en wij geloven dat het leven een eindeloos lijden is. Het oneindigheidssymbool staat voor dit oneindig lijden. Volgens mijn geloof wordt iemand steeds gereïncarneerd totdat hij of zij Nirwana bereikt: de hoogste staat die de mens kan halen: verlicht en vrij van het lijden.”

“Het tweede deel van mijn tattoo is een puntkomma. In schrijven vind ik ontspanning. In een zin is de puntkomma een tijdelijke pauze, bij mij staat hij voor een pauze in mijn lijden. Tegelijkertijd is de puntkomma een wereldwijd symbool voor steun aan slachtoffers van zelfbeschadiging, zelfmoord en depressie. Een (potentieel) slachtoffer dat mijn tattoo ziet, zal weten dat hij of zij er met mij over kan praten en dat ik niet zal oordelen.”

“Als mensen mijn tattoo zien, lijken ze vaak huiverig om ernaar te vragen. Meestal vraag ik dan of ze het verhaal erachter willen horen. Ik vertel het met plezier. Ik draag graag mijn steentje bij aan een groter bewustzijn over een van de meest urgente kwesties in de hedendaagse tijd. Mijn ouders zijn de enige personen die het echte verhaal achter mijn tattoo niet kennen. Ze weten niet dat ik mezelf sneed en dat wil ik graag zo houden. Ik wil niet dat ze zich zorgen maken of het gevoel krijgen dat het snijden hun schuld was. Mijn frustratie ging over de situatie in Sri Lanka, niet mijn familie. Ik heb ze mijn tattoo wel laten zien, maar ze waren zo gefocust op mijn tattoo, dat ze de littekens niet zagen.”

Dit is een rubriek waarin medewerkers en studenten worden geïnterviewd over hun tattoo.